Enkele weetjes en vrijwilligerswerk in kinderhuis Samuel

maart 14, 2022

De nieuwe week start rustig. Juf Wilma is weer gezond, maar er zijn slechts 5 kinderen in de klas. Er heerst een ziekte. Ook de komende dagen zijn er weinig kinderen. Toch merk ik dat ik steeds een betere band met de kinderen krijg. Een kindje in de klas spreekt me aan met tante. Dit komt vanuit de oppas daar spreken ze de dames aan met tante. Tante is een vaak gebruikt woord hier, ook op straat kunnen mensen je aanspreken met tante.

Juf Wilma komt met haar auto naar school. Vaak is ze al op school voor ons. Ze vertelde me dat ze om 6u in de ochtend vertrekt naar school om files te vermijden. Ze is een uur en 30 minuten onderweg. Ik vroeg haar waarom ze niet wat dichter bij huis werkt. Ze vertelde dat juffen op een school geplaatst worden. Ze mogen niet kiezen op welke school ze staan. Ze krijgen een loon van ongeveer €200 per maand. Ik vroeg Wilma of haar vervoerkosten dan vergoed worden, maar ze moet dit allemaal zelf betalen.

Deze week zijn de werkschriftjes eindelijk aangekomen. De ouders moesten hiervoor betalen. Elk kind heeft zijn eigen reken, taal en wo boekje. Nu kunnen de kinderen beginnen met alle werkjes in te halen.

Tijdens de pauze mogen we even uit de klas in een apart lokaal zitten. De pauze duurt een half uur en wachten duurt vaak lang. Daarom wouden we graag eens gaan wandelen. Toen we hiervoor toestemming vroegen, werden we raar aangekeken. Ze vertelde ons dat dit niet mocht. We snappen niet goed waarom we geen blokje rond de school mogen wandelen. Vaak zien we de juffen tijdens de les naar de winkel gaan. Ik ben in de war.

Dinsdag was het internationale vrouwendag. Sam en ik besloten om onszelf in de watten te leggen door onze nagels te laten doen. Daarna gingen we ook een ijsje eten aan de palmentuin. Zoveel verschillende verfrissende smaken! Jummie :P We kochten ons ook elk wat handgemaakte oorbellen.

Op woensdag werken we aan onze bachelorproef. Luna en ik gaan naar een koffie barretje om te werken. Het is er gezellig en ondertussen kunnen we iets eten en drinken. Ik heb er ook een goede daad verricht. De batterij van een man uit Amsterdam zijn telefoon was leeg. Hij had geen oplader bij dus kon hij de mijne gebruiken.

Jippie op vrijdagnamiddag gingen de bxl-girls naar Paramaribo Zoo. We namen de fiets, want de dierentuin ligt op 10 minuten fietsen van ons huisje. We reden voorbij een hondenasiel, zoveel straathonden en zo een klein asiel. Wreed... Wat een zalige ontspanning, zo een rustige plek in de stad. Ook heel weinig bezoekers, de zoo lijkt een beetje verloederd. We denken dat dit te wijten is aan de coronapandemie. We zien er heel wat dieren: apen, raven (papegaaien), otters, slangen, miereneters, jaguars,... Er is ook een zwembad en een hele mooie speeltuin, maar dit is vooral voor kinderen. Toch kunnen we het ons niet laten om even te spelen ;)

Zaterdag deed ik vrijwilligerswerk in kinderhuis Samuel. We reden ernaar toe met de taxi. We werden hartelijk ontvangen door een tante. Ze vertelde ons wat meer over haar werk in het kinderhuis. Samen met andere collega's zorgt ze voor eten, een proper huis en ondersteuning voor de kinderen. Er leven 7 kinderen, waarvan twee broertjes. De leeftijden gaan van 8-jarigen tot 13-jarigen. Al snel merkte ik grote littekens bij de kinderen. Ze wonen niet meer bij hun ouders, doordat ze slachtoffer zijn van seksueel misbruik en huiselijk geweld. Eerst hielepen we de kinderen met hun huiswerk, daarna zorgden we voor leuke spelletjes. Je merkt dat sommige kinderen negatieve aandacht vragen. Ze doen over het algemeen goed mee. Ik amuseer me! Bij het afscheid worden we veel geknuffeld. Wanneer ik terug in de taxi zit, kom ik pas tot het besef hoe erg het voor de kinderen is. Mijn humeur verandert totaal, ik krijg het even moeilijk. De kinderen zien hun ouders niet of amper, ze missen de steun en liefde. Ik ben blij dat ik mijn steentje heb kunnen bijdragen om hun plezier te geven. Ik voelde meteen een sterke band met de kinderen, dus wou graag een foto nemen om het moment vast te leggen. Ik ging toch even navragen of dit wel mocht. Zoals verwacht gaf de vrouw aan dat ze dit toch even moest navragen.

Zondag gingen we op stap naar Natuurpark Peperpot. We namen de taxi en reden over de Commewijnebrug. Dit is een zeer hoge brug over de Surinamerivier. De chauffeur vertelde ons dat de brug ook bekend staat als de "suicide bridge". Er zijn namelijk al heel wat mensen van de brug gesprongen om zelfmoord te plegen. Toch een nare gedachte. Eenmaal aangekomen in Peperpot, worden we weer overspoeld door de mooie natuur. Je kon er ook kano's en fietsen huren. Al snel begon het weer te regenen. Gelukkig hebben we onze poncho's terug mee! Onderweg spotten we aapjes en enkele meisjes zagen ook een slang wegglippen. Het was een blauw-gele slang en ze stond in aanvalspositie. Brrrr opletten geblazen, er zitten ook giftige slangen in het gebied. We raakten een beetje verdwaald in het gebied. Er was nergens een plattegrond te vinden. We wandelden op ons gevoel en volgde een bordje dat hotel aanwees. Na lang stappen kwamen we aan een andere ingang van het gebied. We informeerden ons even bij wat mensen ze vertelden dat het nog 30 minuten wandelen was tot een verharde weg. We hadden afgesproken om 17u afgesproken aan de ingang. Gelukkig kwamen we een vriendelijke meneer tegen die ons wou afzetten aan de ingang. We mochten in de laadbak van zijn pick-up zitten. ZALIG! De ingang was ook nog verder dan gedacht. Wat een geluk hebben we gehad.